بیسیم چی

راویِ امسالمون می‌گفت: انسان آمده است تا «هوش»‌یار باشد، نه «گوش»یار!
اگر گوشَت را برای هوشت به کار بردی، بردی! ولی اگر هوشت را برای گوشت بکار بردی، باختی!
انسان باید یاورِ هوشش و هوشش یاورِ گوشش باشد. بعضی‌ها که بی‌هوشند، یاورِ گوششان هستند.
هر چه گوشِشان گفت و شنید باور می‌کنند! این باورِ از این یاور، خطرناک است.

«هوش»یارانِ گردانِ کربلا / بیسیم چی‌های عملیاتِ نصرِ 8
از راست: (1) حسین مؤمنی (2) جهانگیر (مهدی) جهانی (3) علی اکبر بیاری (4) مهدی حاجی‌محمدی (5) جواد رئیسی (6) متأسفانه فراموش کردم -دوستان کمک برسونند- (7) محمدحسین آدینه

باورِ از طریقِ گوشِ بدونِ هوش، خطر است. فلذا قرآن کریم می‌فرماید: ... یک گوشِ دیگری لازم است برای یاریِ هوش، برای «هوش»یاری.

آیه‌ی 46 سوره‌ی حج در همین رابطه سخن رانده است:

روز هشدار به ابرقدرت‌ها و تفاله‌های آنان

امام خمینی (قَدَّسَ اللهُ نَفسَهُ الزَّکیه)، پایه گذار نظامِ مقدسِ جمهوریِ اسلامیِ ایران:

روز قدس تمایزِ منافقین از متعهدین است. / روزِ قدس روزی است که بین منافقین و متعهدین امتیاز خواهد شد. / روزِ هشدار به ابر قدرت‌ها و تفاله‌های آنان است. / روزی است که باید به این روشنفکرانی که در زیرِ پرده‌ با آمریکا و عمالِ آمریکا روابط دارند، هشدار داد. / روزی است که باید همت کنید و همت کنیم که قدس را نجات بدهیم؛ و برادرانِ لبنانی را از این فشارها نجات بدهیم. / و هشدار بدهند به این ابر قدرت‌ها و به این تفاله‌هائی که مانده است از آنها در ایران و چه سایرِ جاها. / هشدار به اینکه اگر از فضولی دست بر ندارید، سرکوب خواهید شد! / ما به آنها مهلت دادیم و با آنها با ملایمت رفتار کردیم که شاید دست از شیطنت بر دارند و اگر دست بر ندارند، کلمه‌ی آخر را خواهیم گفت و خواهیم به آنها فهماند که دیگر رژیمِ سابق قابلِ برگشتن نیست و دیگر آمریکا نمی‌تواند به اینجا حکومت کند.

 

25 مرداد ماه 1358

روزِ قدس

خامنه‌ایِ عزیز(أدامَ اللهُ ظِلَّهُ الوارِف):
امنیتِ اسرائیل تأمین نخواهد شد؛
 چه توافقِ هسته‌ای بشود چه نشود.

شبِ قدرِ علی

بسم الله الرحمن الرحیم

خواستم در این ایام که روزهای ضربت و شهادتِ مولا امیرِ مؤمنان است، تسلیت بگویم. اما دیدم مگر می‌شود به یک «تسلیت گفتن» قناعت کرد؟! و با یک متنِ به اصطلاح ادبی، کار را تمام شده دید؟!

غفلتِ زمانه و روزمرگی، ما را طوری بار آورده که فکر می‌کنیم روزهای «ضربت خوردنِ» آقا مخصوصِ همین ایام است. در حالی که علی و اسلامِ علی که همان اسلامِ نابِ نبوی است، خیلی پیش از «این شب» و «آن شب» ضربه خورده است. گاهی فکر می‌کنم چرا بر پیشانیِ علی نقشی از اثرِ ضربتِ شمشیرِ جنگ به یادگار مانده است. نقشی که یادگارِ دورانِ دلاوریِ شیرِ خدا حیدرِ کرار است. بَدْرِیَّةً وَ خَیْبَرِیَّةً وَ حُنَیْنِیَّةً وَ غَیْرَهُنََّ. نقشی بر اقبالِ علی! بر جبهه‌ی علی، بر بختِ علی! و علی آن عالَم آرای صفات و آینه‌ی حق.

یا أرْحَمَ الرّاحِمینَ

سُبْحانَکَ یا لا اِلـهَ إلاّ اَنْتَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ خَلِّصْنا مِنَ النّارِ یا رَبِّ

قدرِ علی

   قدرِ علی را نشناختیم! نه در زمانِ خودش و نه در تمامیِ زمان‌ها!

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند	واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند
بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند	باده از جام تجلی صفاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی	آن شب قدر که این تازه براتم دادند
بعد از این روی من و آینه وصف جمال	که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب	مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند
هاتف آن روز به من مژده این دولت داد	که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند
این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد	اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند
همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود	که ز بند غم ایام نجاتم دادند

شعر استاد حمید سبزواری

شعری که استاد «حمید سبزواری» در محضرِ آقا خواندند و با توجه به خاطره‌ی «نمادِ غواص‌های شهیدِ کربلای 4»، چقدر این شعر به من چسبید:

ما نهنگیم و خیلِ نهنگان / بستر از موجِ توفنده دارند // این سرود نهنگانِ دریاست / بحر را موج‌ها زنده دارند / ...

خوش‌نشینانِ ساحل بدانند
موجِ این بحر را رامشی نیست
دل به امیدِ رامش نبندند
بحر را ذوقِ آسایشی نیست

تا که دریاست دریا به جوش است
شورش و موج و گرداب دارد
هرگز از بحرِ جوشان نجویید
آن زبونی که مرداب دارد

قرآن نوشت

بر روی زمین به تکبّر راه مرو که نمی‌توانی زمین را بشکافی

و هرگز قامتت به بلندای کوه‌ها نمی‌رسد *[1]

---

[1] سوره‌ی مبارکه‌ی اسراء / آیه‌ی 37

کاش «رضا نادری» را می‌فهمیدیم!

«رضا» که در این قاب، عمودِ آسمان و زمین شده است!

کاش «رضا نادری» را می‌فهمیدیم. کاش نگاهِ او را به «امام» و «جبهه» و «دفاعِ مقدس» جدی می‌گرفتیم. کاش در کلاسِ اطلاعاتِ رضا که مربیِ ما بود در واحدِ اطلاعات و عملیات، از رضا اطلاعاتِ «راه شناسی» و «راه‌بر شناسی» می‌گرفتیم. اطلاعاتِ «موقعیت و زمان شناسی»، اطلاعاتِ «اسلام شناسی» و «دشمن شناسی». کاش با دغدغه‌های رضا تشویشِ خاطر و با گِرای رضا جهت‌ می‌یافتیم و با قطب نمای او به هدف می‌رسیدیم. کاش ... کاش ... کاش ...!
و ایکاش با او بیشتر مأنوس می‌شدیم. ... او که به ظاهر دانش آموز بود، اما استادِ تحلیل و تجزیه‌ی حوادثِ روزگار. ما مثلِ رضا چقدر کم داشتیم و چقدر کم داریم! او که امام را چقدر خوب فهمید. و با تفکرِ روح اللهیِ او چقدر روح گرفت.

آخرین دست‌نوشته

آخرین دست نوشته­‌ی شهید «رضا نادری» / دو روز پس از قبولِ قطعنامه‌ی 598 / چهار روز قبل از شهادت:

تنگه‌ی چار زبر (مرصاد) / راهدار خانه / محلِ شهادتِ رضا -گوشه‌ی تصویر، سمتِ راست-

باسمه تعالی

67/4/29 مصادف با قبول قطعنامه­‌ی 598 از طرف ایران.

"باید نگذاریم که تلاش فرزندان انقلابمان در جبهه­‌ها از بین برود. اینجانب جان ناقابل خود را به رزمندگان صحنه­‌های نبرد تقدیم می­‌کنم."  «امام خمینی»

دوره­‌ی سردِ شوخیِ با جنگ به سر آمد!
دوره­‌ی ساده اندیشی­‌ها سست عنصری­‌ها و تردید!
 دوره­‌ی جنگیدن تنها با یک دست و با دست دیگر نوازش عوامل فرساینده­‌ی جنگ به سر آمد.
هیزم بیاورید که تنورِ جنگ تمام عیار افروخته گشته!