بیسیم چی
راویِ امسالمون می‌گفت:
انسان آمده است تا «هوش»یار باشد، نه «گوش»یار!
اگر گوشَت را برای هوشت به
کار بردی، بردی! ولی اگر هوشت را برای گوشت بکار بردی، باختی!
انسان باید یاورِ
هوشش و هوشش یاورِ گوشش باشد. بعضی‌ها که بی‌هوشند، یاورِ گوششان هستند.
هر چه گوشِشان گفت و شنید باور می‌کنند! این باورِ از این یاور، خطرناک
است.
«هوش»یارانِ گردانِ کربلا / بیسیم چی‌های عملیاتِ نصرِ 8
از راست: (1) حسین مؤمنی (2) جهانگیر (مهدی) جهانی (3) علی اکبر بیاری (4) مهدی حاجی‌محمدی (5) جواد رئیسی (6) متأسفانه فراموش کردم -دوستان کمک برسونند- (7) محمدحسین آدینه
باورِ از طریقِ گوشِ بدونِ هوش، خطر است. فلذا قرآن کریم می‌فرماید: ... یک گوشِ دیگری لازم است برای یاریِ هوش، برای «هوش»یاری.
آیه‌ی 46 سوره‌ی حج در همین رابطه سخن رانده است:
... أو ءاذانٌ یسمعونَ بها / گوش‌های دیگری مد نظر است که با آن بشنویم!
این گوشی که خدا در این آیه می‌فرماید همان «گوشِ هوش» است.
خدا در ادامه‌ی آیه‌ی أفلم یسیروا فی الأرض، (آیا در زمین سیر نمی‌کنند؟) می‌فرماید:
فتکونَ لهم قلوبٌ یعقلونَ بها،
أو ءاذانٌ یسمعونَ بها
پس باید دل‌هائی داشته باشیم که با آن بیاندیشیم؛
و گوش‌هائی داشته باشیم که با آن بشنویم!
فإنَّها لا تَعمَی الأبصارُ و لـَکِن تعمی القلوبُ الَّتِی فِی الصُّدُورِ *
می‌فرماید: در حقیقت چشم‌ها کور نیستند لیکن دل‌هائی که در سینه‌هاست کور است.
پس دل‌هایمان را باز کنیم برای دیدنِ حقیقت؛
چشم‌هایمان و گوش‌هایمان را نیز! و با آنها بیاندیشیم!
بگو از خط چه خبر بیسیم چی … بگو رسیدیم کجای معبر. عمار عمار صدام و داری … یاسر یاسر منم برادر. صدا.ضعیفه یکمی بلندتر … ما زیر آتیشیم شما کجایین.