قدرِ علی
دوشنبه, ۱۵ تیر ۱۳۹۴، ۰۱:۱۵ ق.ظ
قدرِ علی را نشناختیم! نه در زمانِ خودش و نه در تمامیِ زمان‌ها!
|
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند |
واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند |
|
بیخود از شعشعه پرتو ذاتم کردند |
باده از جام تجلی صفاتم دادند |
|
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی |
آن شب قدر که این تازه براتم دادند |
|
بعد از این روی من و آینه وصف جمال |
که در آن جا خبر از جلوه ذاتم دادند |
|
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب |
مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند |
|
هاتف آن روز به من مژده این دولت داد |
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند |
|
این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد |
اجر صبریست کز آن شاخ نباتم دادند |
|
همت حافظ و انفاس سحرخیزان بود |
که ز بند غم ایام نجاتم دادند |
