شعری که استاد «حمید سبزواری» در محضرِ آقا خواندند و با توجه به خاطره‌ی «نمادِ غواص‌های شهیدِ کربلای 4»، چقدر این شعر به من چسبید:
ما نهنگیم و خیلِ نهنگان / بستر از موجِ توفنده دارند // این سرود نهنگانِ دریاست / بحر را موج‌ها زنده دارند / ...
خوش‌نشینانِ ساحل بدانند
موجِ این بحر را رامشی نیست
دل به امیدِ رامش نبندند
بحر را ذوقِ آسایشی نیست
تا که دریاست دریا به
جوش است
شورش و موج و گرداب دارد
هرگز از بحرِ جوشان نجویید
آن زبونی که مرداب دارد
«رضا» که در این قاب، عمودِ آسمان و زمین شده است!
کاش «رضا نادری» را می‌فهمیدیم. کاش
نگاهِ او را به «امام» و «جبهه» و «دفاعِ مقدس» جدی می‌گرفتیم. کاش در کلاسِ
اطلاعاتِ رضا که مربیِ ما بود در واحدِ اطلاعات و عملیات، از رضا اطلاعاتِ «راه
شناسی» و «راه‌بر شناسی» می‌گرفتیم. اطلاعاتِ «موقعیت و زمان شناسی»، اطلاعاتِ «اسلام
شناسی» و «دشمن شناسی». کاش با دغدغه‌های رضا تشویشِ خاطر و با گِرای رضا جهت می‌یافتیم و با قطب نمای
او به هدف می‌رسیدیم. کاش ... کاش ... کاش ...!
و ایکاش با او بیشتر مأنوس می‌شدیم. ... او که به ظاهر دانش آموز بود، اما استادِ
تحلیل و تجزیه‌ی حوادثِ روزگار. ما مثلِ رضا چقدر کم داشتیم و چقدر کم داریم! او
که امام را چقدر خوب فهمید. و با تفکرِ روح اللهیِ او چقدر روح گرفت.
آخرین دست نوشته‌ی شهید «رضا نادری» / دو روز پس از قبولِ قطعنامه‌ی 598 / چهار روز قبل از شهادت:
تنگه‌ی چار زبر (مرصاد) / راهدار خانه / محلِ شهادتِ رضا -گوشه‌ی تصویر، سمتِ راست-
باسمه تعالی
67/4/29 مصادف با قبول قطعنامه‌ی 598 از طرف ایران.
"باید نگذاریم که تلاش فرزندان انقلابمان در جبهه‌ها از بین برود. اینجانب جان ناقابل خود را به رزمندگان صحنه‌های نبرد تقدیم می‌کنم." «امام خمینی»
دوره‌ی سردِ شوخیِ با جنگ به سر آمد!
دوره‌ی
ساده اندیشی‌ها سست عنصری‌ها و تردید!
دوره‌ی جنگیدن تنها با یک دست و با دست دیگر
نوازش عوامل فرساینده‌ی جنگ به سر آمد.
هیزم بیاورید که تنورِ جنگ تمام عیار افروخته گشته!
بسم الله الرحمن الرحیم
این عکس را گذاشتم که بگم اگر کسی از بچه‌ها و یا دوستانی که به این سایت سر می‌زنند از این دسته گل‌ها با خبرند، ما را هم بی اطلاع نگذارند.
عکس مربوط می‌شه به تابستانِ سالِ 64 که به همراهِ یک تعداد از بچه‌های تیپ 21 امام رضا در ایلام بودیم. افرادِ حاضرِ در عکس از راست: (1) –اگر درست یادم مانده باشه- علی مکِّی (2) محمد عباسی (3) متأسفانه یادم رفته (4) آتشی –اسمِ کوچکش یادم رفته (5) یادم رفته
شب جمعه‌ای داخل مسجد نشسته بودم که «خسرو جلالی» را دیدم. از پیشکسوتان ورزش شهر بود؛ یک وقتی آقای «علی سهرابی» (که در سال 68 قهرمانِ قهرمانان در ورزش‌های زورخانه‌ای کشور شد) درباره‌ی خسرو جلالی می‌گفت او از بهترین باستانی کاران ماست. ولی حالا از دوران جنگ نشان جانبازی به همراه داشت و این پیشکسوت و رزمنده‌ی قدیمی و باحالِ جنگ که تعریفش را از دوستانِ اکبر هم شنیده بودم در چند قدمی من نشسته بود.
"سرنوشت
مقلدان خمینی چیزی جز شهادت نیست." «شهید بهشتی»
«خسرو» در کنارِ امام و مقتدایش (راست قامتِ ایستاده از راست)
«خسرو» اشارتی از
شهدا بود برای ما، او پس از شهدا مانده بود ولی در همان زمان؛
خسرو برنگشته بود! که
انگار بعد از آن دوران، از حمامِ این دنیا و این زمانه دوش نمی‌گرفت و نگرفته بود.
"خسرو جلالی هم رفت." این جمله‌ای بود که دیشب «مصطفی واحدی» بهم گفت!
تشییع، صبحِ سه شنبه از مقابلِ «سپاهِ قدیم»!
«سپاهِ قدیم»! از همان نقطه که اعزام می‌شدیم. هم به جبهه و هم به «روضه الشهدا»ی شهرمان، و باز هم «لا اله الا الله» و عطر و بوی شهید، و این بار خسروی دیگری از خسروانِ شهرِمان بر روی دست‌ها. «شهید خسرو جلالی»
این‌ها همه خسروند. اما آن که به تازگی تاج بر سرش نهادند، سمتِ چپ اولین نفر
خدایا! این اشارت‌ها، این رمزها و تقریرها همه گویای این مطلب است که عصرِ حیاتِ خاکیِ برو بچه‌های جنگ رو به پایان است. خداحافظ، خداحافظ ای دنیای پر شر و شورِ زمینی، خداحافظ ای همه‌ی هستیِ بی خدائی، هستیِ بی شهدائی، ای هستیِ حباب و ای حبابِ هستی و سلام بر «مقعدِ صدقٍ عندَ ملیک مقتدر»؛ سلام بر رفقا، سلام بر شهدا بر دوستانِ کهکشانیِ خسرو. بر دوستانِ مافوقِ مَجَرِّه‌ها، والاتر از پرنده‌ها، بالا دستی‌ها، افلاکی‌ها؛ شهدائی‌ها؛ خدائی‌ها؛
سلام بر رفقای شهدائی، پرنده‌های پرنده‌تر، در آسمانِ خدائی.
27 دی ماه 1359/ شهید بهشتی در مصاحبه با
روزنامه‌ی کیهان گفته بود: "هیچ‌گاه برای گفت‌وگو با ابرقدرت‌های دشمن، قدمی به جلو نگذاشتم و حتی
افراد و گروه‌های اجتماعیِ محترمی را که به این راه معتقد بودند، مکرر با آنها بحث
می‌کردم که فکر نمی‌کنم این روش، روشِ صحیحی باشد و این روش، روشی است که اصولاً
با روحیه‌ی انقلاب سازگار نیست. بله! من در عین اینکه هر نوع مذاکره بر اساسِ سازشِ
مصلحت‌جویانه را صریحاً نفی می‌کنم و نفی کرده‌ام و در این راه هیچ‌وقت آن را جزو
طرح و برنامه‌ی مبارزاتی برای خود و همفکرانم قرار نداده‌ام، مواردی پیش آمده که
عکسِ مطلب بوده، دشمن خواسته برای مساله‌ای با ما تماس بگیرد، نه اینکه ما خواسته
باشیم دشمن با ما تماس بگیرد، او خواسته با ما تماس بگیرد." شهید بهشتی از مواردِ عکس هم درخواستِ دیدارِ اُمرای ارتش
با شورای انقلاب را بیان می‌کند. دیدارهایی از این دست را «مهدی بازرگان» هماهنگ می‌کرد
که شهید بهشتی در مورد همان دیدار هم می‌گوید: "سرانِ ارتش از طریق آقای «مهندس بازرگان» تماس گرفته بودند که می‌خواهند
با بعضی از اعضای شورای انقلاب ملاقاتی داشته باشند، از جمله پیشنهاد شد که در این
ملاقات من هم شرکت کنم ولی من به دلایلی در این ملاقات شرکت نکردم. اگر «هایزر» در
جمع سرانِ ارتش در آن موقع بوده و ملاقاتی با بعضی از اعضای شورای انقلاب که در آن
جمع حضور داشتند، داشته، اطلاعی ندارم ولی تا آنجا که به خاطر دارم با او هیچگونه
ملاقاتی نداشته‌ام."
شهید بهشتی در پاسخ به سفیرِ انگلیس هم بدبینی‌اش را به آمریکایی‌ها بیان کرده و گفته بود: "ما از خیلی وقت پیش برای دخالتِ نظامی آمریکا آماده‌ایم. خلافِ انتظار ما نیست، ولی هر سربازِ آمریکایی که به داخل مرزهای ایران بیاید، میانِ مردم ما یک جا بیشتر برایش نیست و آن هم گورِ زیر خاک است؛ البته حالا فرمانِ خدا یک جای دیگر برای شان پیش‌بینی کرده بود و آن زغال گردیدن و سوخته شدن بود.
بخشی از دفترِ خاطراتِ «محمد
عباسی»
این بخش مربوط می‌شود به گزارشِ آقای چتری در موردِ اشغالِ جزایرِ مجنون
توسطِ دشمن که در جمعِ نیروهای اطلاعات- عملیاتِ تیپ 12 قائم(عج) در تیرماهِ سالِ
67 صورت پذیرفته است.
نیروهای اطلاعات- عملیات و علی آقای چتری -آن که در حالِ تشریحِ کالکِ عملیاتی است-
«علی چتری» که مسئولِ واحد بود آمد و این بار از حمله‌ی دشمن در جزایر گفت و کم و کیفِ قضیه را برای بچه‌ها تشریح کرد. در تمامِ لحظاتی که علی آقا مشغولِ صحبت بود، بچه‌ها با حسرت و اندوه به حرف‌های او گوش می‌دادند:
