گیلانغرب / فروردین سال 60 / رزمندگان و شهدای دامغان در معیتِ «آقا سید علی»
امروز هم روز بعثت آن بزرگوار است. خود آن حضرت، بنا بر حدیث متواتر و معروف، فرمود: «بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکَارِمَ الْأَخْلَاقِ» بعثت با این هدف در عالم پدید آمد که مکرمت‌های اخلاقی و فضیلت‌های روحی بشر عمومیت پیدا کند و به کمال برسد.
دم میثم مطیعی گرم که در حمایت از مردمِ مظلومِ «یمن» مداحیِ غرور انگیزی را به یادگار گذاشته!
رسیده موسمِ فریاد
گذشته عصرِ خاموشی
نشسته بر رخِ قرآن
غباری از فراموشی
نشسته مادران
به نعشِ کودکان
به پا نمی‌شود
خروشی از جهان
ای مَحرمِ بزمِ یهود
لعنت به تو آلِ سعود
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
مبعثِ نبیِ مکرم اسلام حضرت ختمی مرتبت محمد بن عبدالله صلوات الله علیه و آله و سلم بر محمدی باورانِ اسلامِ نابِ محمدی، حاملانِ اندیشه‌ی مقدسِ حضرتِ روح الله مبارک.
محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در مصاحبه با شبکه تلویزیونی «المیادین» گفته است:
«سلاح‌های ما برای دفاع از عربستان، قطر، امارات و همه‌ی جهان اسلام است. من اطمینان دارم اگر کسی به مرزهای عربستان تعرض کند، ما از ملت این کشور دفاع می‌کنیم»!
دوستان و همراهانِ من! لطفاً «آلِ سعود (آلِ سقوط)» را در «پیامِ مربوط به قطعنامه» در اندیشه‌ی حضرت امام پیگیری کنید؛
مجتبی کاویانی / فرمانداری خرمشهر / ساعاتی قبل از عملیات کربلای پنج (غروبِ منجر به عملیات)
رفتم سراغِ «پیشانی بندِ یا حسین» که از دستِ «مجتبی کاویانی» قایمش کرده بودم! آن هم به خیالِ خودم در امن‌ترین جا که عقلِ جن هم به آن نمی‌رسید؛ بینِ دو لایه‌ی فانسقه‌ی بندِ حمایلم. فکر می‌کردم با این مخفی‌‌کاری، جاش محکمِ محکم است.
آنقدر برای به دست آوردنش پاپیچ شد که گمان کردم بالاخره به پیشانی بند دست می‌یابد. خودش به هر زبانی و به هر طریقی حریفم نشد. واسطه فرستاد و پس از آن واسطه‌هائی. اما او هر اندازه که اصرار می‌کرد «من» مصمم‌تر می‌شدم که پیشانی بند را ندهم و برای «خودم» نگه دارم.
بهار 64 / پادگانِ آموزشیِ شهید کلاهدوز / روزهای آخرِ آموزش / به همراهِ شهدا و مربیانِ آموزشی
در دورانِ آموزشی مهم‌ترین آثارِ به جا مانده‌ی جنگی و تجهیزاتِ آن روزها برای ما پوکه‌های گلوله‌های «ام-1» و «کلاش» و «ژ-3» بود. رفاقتمون با تیر و ترکش‌های جنگ از همان پوکه‌های کوچکِ کلاشینکف و ژ-3 و ام-1 شروع شد.
این چه اوضاع و احوالیست که ما داریم؟!
«جنتی» دیروز در نمایشگاهِ کتاب، خطاب به عضو ارشدِ «نهضتِ آزادی»:
"به شما ارادت داریم"
دوستانِ بی خبرِ از نهضتِ آزادی! (آنها که به این سایت سر زده‌اند)
1) خبر دیروز را پیگیری کنند.
2) به پیام‌ها و سخنرانی‌های «حضرتِ امام-قَدَّسَ اللهُ نَفسَهُ الزَّکیه-» مراجعه بفرمایند؛ تا مروری داشته باشند بر ماجرای کوبنده‌ی آن ابر مردِ تاریخِ معاصر، درباره‌ی انحرافات و عدم صلاحیت نهضتِ باصطلاح آزادی!
3) متن نامه‌ی یادگارِ حضرتِ امام «حاج سید احمد آقا» را به آیت الله پسندیده در همین رابطه مطالعه کنند که می‌فرماید:
" نهضت آزادی و ملی‌گرا‌ها خون به دل امام کردند."
جزیره مجنون، جاده خندق / ایستاده از راست: (1) محمد یعقوبی-مسئولِ بچه‌ها- (2) نشسته از چپ: شهید محمد عالِمی-مسئولِ غواص‌های پد غربی-
قرار شد بینِ بچه‌های شاهرود و دامغان مسابقه‌ی «دو» برگزار بشه.
یک مسیرِ تقریباً طولانی از داخلِ شهرِ «گُتوند» تا مقرِ «سد دز» که محل اسکان ما بود. صبح مسابقه دیدیم همه برای شرکت در مسابقه آمده بودند؛ دمِ همه گرم!
حدودِ 45 -40 نفری می‌شدیم که با اعزامِ 11/ 3/ 66 از شهرهای شاهرود و دامغان به جبهه آمده بودیم. روزهائی بود که نیرو کم می‌آمد و مجموعِ اعزامِ نیروهای رزمیِ کلِ استان از 45 نفر بیشتر نمی‌شد!
مسابقه با سوتِ «محمد یعقوبی» (که مسئولِ جمعِ بچه‌ها بود) شروع شد. فکر می‌کردم نفرِ اولِ این مسابقه خودمم!
حضرت آیت الله بهاءالدینی(قَدَّسَ اللهُ نَفسَهُ الزَّکیه) می‌فرمودند:
"روزِ قیامت نیکی‌هایمان را به محبوب‌ترین فرد زندگی‌مان نخواهیم داد اما مجبور می‌شویم این نیکی‌ها را به کسی که از او متنفر بودیم ولی غیبتش را کرده‌ایم بدهیم!"
«حاج محمدرضا طاهری» (مداحِ معروف) در «سایتِ عقیق» خاطره‌ای با عنوانِ «عملیاتِ شناسائی و شکستگیِ پا» از آقا سید محمدرضا و دوستانش نقل کرده که آن‌را برایتان می‌آورم:
از راست: شهید سید محمدرضا غربتیان، شهید علی فخارنیا، جانبازِ قطعِ عضو ابوالفضل تاجیک، نفرِ بعد از «حاج محمدرضا طاهری» شهید محمد علیزاده، شهید عباس اصغرزاده، شهید محمد سلیمی
"آخرین شب پدافندىِ مهران، شب شام غریبان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام(شهریور سال ٦٤) بود، دعاى کمیل رو تو سنگر شهید سلیمى خوندیم، بعد دعا محمد سلیمى گفت می‌خوایم شب آخرى بریم شناسایىِ خط، میاى بریم؟ البته سؤالش به خاطر این بود که من تو دسته‌ى اونا نبودم ولى میدونست دلم با اوناست، حرکت کردیم تقریباً یه بیست دقیقه‌اى مسیر رو طى کرده بودیم من یه لحظه نگام به شهید معززى افتاد که سمت راست ستون حرکت می‌کرد و از جلوى پام غافل شدم و تو یه چاله خوردم زمین، وقتى خواستم پاشم همون لحظه احتمال دادم پام شکسته، شهید سلیمى ستون رو نگه داشت و به جهت اینکه برا شناسایى می‌رفتیم باید خیلى بى سر و صدا حرکت می‌کردیم، اومد پیش من آروم گفت چیزى نیست، دستت رو بده من بریم، اومدم یه قدم بردارم از درد دادم بلند شد، متوجه شد اصلاً نمی‌تونم راه برم، منو رو دوش یکى از بچه‌ها گذاشت و گفت برش گردون سنگر بهدارى، فرداش که خط رو تحویل دادیم با گردان برگشتیم دوکوهه، منو بردن بیمارستان شهر اندیمشک پامو گچ گرفتن، ولى دلم نیومد بدون خداحافظى از بچه‌ها برگردم تهران، دوباره برگشتم دوکوهه، تا جلوى ساختمان گردان مالک رسیدم این فرشته‌هاى مهربونى که مشاهده می کنید سریع اومدن به عیادتم، خیلى دلم برا این فرشته‌ها تنگ شده، لطف کنین براى شادى همه‌شون خصوصاً امام الشهداء حضرت امام خمینى صلوات و فاتحه‌اى هدیه فرمائید."
