حالا که پس از سال‌ها به عکسِ پیکرِ مطهرِ «شهید محمدرضا حسینی» نگاه می‌کنم می‌بینم که دوختنِ آن بازوبندِ «یا زهرا» بر بازوی راستش (که در عکس هم مشهود است) بی حکمت نبود؛ چرا که ترکش‌ها بر بازو و پهلوی «محمدرضا» نشستند تا نشانِ زهرائی بگیرد. صلی الله علیک ایتها الصدیقه الشهیده، یا زهرا
ساعاتِ پایانیِ روز 29 اردیبهشتِ 67 / ارتفاعِ «شیخ محمد» / منطقه‌ی عمومیِ ماؤوت / عملیاتِ بیت المقدسِ 6
استاد دائی رضا بسطامی و شهید حاج عبدالله عرب نجفی، ساعتی پس از شهادتِ محمدرضا
برگرفته از خاطراتِ برادر «عباسِ مطهری»
قبل از عملیاتِ «بیت
المقدسِ 6» گردان ما بچه‌های شاهرود، که «گردان سیدالشهدا» بود، مأموریت داشت تا
برای شرکت در این عملیات عازمِ غرب شود. بچه‌ها به گردانِ سیدالشهدا به خاطرِ
فرماندهیِ «حاج عبدالله عرب نجفی» گردانِ «حاج عبدالله» هم می‌گفتند. با ابلاغِ
مأموریت، گردانِ ما عازمِ ارتفاعاتِ غرب گردید و سر انجام در منطقه‌ای به نامِ «مقرِّ
گردوئی» استقرار یافت.
گردانِ سیدالشهدا / مقرِّ گردئی / چند روز قبل از عملیات
از راست: 1) محمد موحدی -جانشین گردان- 2) شهید محمدمهدی حجی 3) شهید منصور عبداللهی 4) شهید محمدرضا حسینی 5)شهید حاج عبدالله عرب نجفی -فرمانده گردان- 6) رضا حسام 7) رضا صانعی 8) شهید حسن عامری 9) جهانگیر (مهدی) جهانی 10) محمود حاج قاسمی -آن که پشتِ سر ایستاده-
محمدرضا مداحی هم می‌کرد و گاهی با همان لحنِ مداحی‌اش سر به سرِ بچه‌ها می‌گذاشت. جوانی به
غایت بشاش، پر انرژی و شوخ طبع بود. بچه‌ها خیلی دوستش داشتند. تا آن موقع حدود دو
سالی جبهه داشت.
حول و حوشِ عملیات محمدرضا بچه‌های دسته را جمع کرد و گفت:
یه وقتی به یه جائی می‌رسی که یهو می‌شنوی که بهت می‌گن: «سَلِّم نَفسَک»! خودت رو تسلیم کن! و تو در آن لحظه هیچ راهِ فراری نداری! چون به جائی رسیدی که دیگر محاصره شدی و بهت می‌گن هر چیزی داری بگذار زمین و تسلیم شو! و تو «باید» همه‌ی تعلقاتت را بکّنی و بریزی پائین، چون قراره که ببرَنِت!
«اسارت» یعنی جدا شدنِ از همه‌ی تعلقاتِ مادی و معنوی که تا به حال وصلِ به تو بوده!
آدم وقتی اسیر می‌شه همه چیزش رو ازش می‌گیرند! خودش می‌مونه و خودش و توانی که برای یک چنین روزی ذخیره کرده. تحملِ دورانِ اسارتش هم بستگی به همین توانِ ذخیره شده داره.
خب! اگر آدم وصلِ به دنیا باشه خیلی بهش سخت می‌گذره که از تعلقاتِ دنیائیش دست بکشه. اصلاً تحملش در حدِّ «دق» کردنه!
یه چیزِ دیگه هم که خیلی زجر آوره اینه که تو باید از همه‌ی آن چیزهائی که دوسِشان داشتی هم دور باشی! دقیقاً "همان چیزهائی را که بهشان دل‌بسته بودی و علاقه مند بودی، مدت‌های مدیدی تو قلبت جا گرفته بود و با آنها مأنوس بودی ... باید همه‌ی اینها را بگذاری زمین و خِلاص!" ← این از آدمِ اسیر.
اما...
یه وقتی به یه جائی می‌رسی که یهو می‌شنوی که بهت می‌گن: «سَلِّم نَفسَک»! خودت رو تسلیم کن! و تو در آن لحظه هیچ راهِ فراری نداری! چون به جائی رسیدی که بهت می‌گن هر چیزی داری بگذار زمین و تسلیم شو! و تو «باید» همه‌ی تعلقاتت را بکّنی و بریزی پائین چون قراره که ببرنِت!
آزاده که باشی قبل از این مرحله از همه‌ی تعلقاتِ مادی جدا بودی. چیزی به تو وصل نبوده که حالا بخواهد از تو جدا شود! آزادگی یعنی همین! رها بودنِ از همه‌ی تعلقاتِ فانی.
آدم وقتی اسیر می‌شه همه چیزش رو ازش می‌گیرند! شخصِ آزاده، خودش هم نبوده تا حتی خودش را هم از خودش بگیرند؛ همه چیزش خدا بوده است و بس! پس خدا را نمی‌توانند از او بگیرند. از این رو آنجا که می‌شنود «سلِّم نفسَک» فریادِ «فزتُ و ربّ الکعبه» سر می‌دهد! چرا که از اسارتِ دنیا رها می‌گردد و خودش را «عند ملیکٍ مقتدر» می‌بیند.
1) شهید همت 2) آقا سید محمدرضا غربتیان -ایستاده سمتِ راستِ همت- (بعداً اگر عمری باقی بود از «آقا سید محمدرضا» خواهم گفت-ان شاءالله-)
برای این‌که خدا لطفش و رحمتش و آمرزشش شامل حال ما بشه، باید اخلاص داشته باشیم و برای این‌که ما اخلاص داشته باشیم، سرمایه می‌خواد که ما از همه چیزمان بگذریم؛ و برای این‌که از همه چیزمان بگذریم، باید شبانه‌روز دلمان و وجودمان و همه چیزمان با خدا باشه. این‌قدر پاک باشیم که خدا کلّاً از ما راضی باشه. قدم برمی‌داریم برای رضای خدا، حرف می‌زنیم برای رضای خدا، شعار می‌دیم برای رضای خدا، می‌جنگیم برای رضای خدا، همه چی، همه چی، همه چی خاصِّ خدا باشه که اگر این‌طور بود، پیروزیم. چه بکشیم و چه کشته بشیم پیروزیم و هیچ ناراحتی نداریم و شکست معنا نداره.[1]
بهترین بچه‌های ما «عملیاتی‌های جبهه» بودند. بچه‌هائی که اهل عمل بودند. بهترین‌های اهل عمل هم «مخلصین» بودند.
و آنها که «اخلاصِ در عمل» داشتند به «شهادت» می‌رسیدند.
نبیِّ مکرم اسلام حضرت ختمی مرتبت محمد بن عبدالله صلوات الله علیه به مولای متقیان علی علیه السلام می‌فرمایند:
"یا علی! ... در آن هنگام که مردم به دنبالِ زیادیِ در عمل هستند، تو به دنبالِ اخلاصِ در عمل باش ..."
بنده خدا «سید تقی»!
دلم نیومد این اولِ سالی، این عکس رو نذارم!
موضوع چیه؟
بنده خدا «سید تقی»! اسیرِ قیچی و شونه‌ی «حسینِ قنبر» شده! دیگران هم دور گرفتند و مثلِ همیشه معرکه‌ای پیدا کردند برای انرژی گرفتن!!
1) آن که نُقلِ مجلسه، شهید «سید تقی حسینی»ست: "یه لحظه فرصت بدین من کمرم رو راست کنم؛ خسته شدم بابا!"
2) آن که اصلِ همه‌ی این فتنه‌هاست و ریش و قیچی دستشه، حسین قنبره، بعدها که این جمع به سلامتی همه شهید شدند، او شد فرماندهی گردان. (البته الحق و الانصاف فرماندهی بهش میومد)
3) آن که رو سرِ سید تقی ایستاده، شهید رضا شعبانی‌ست؛ (اون هم از اون فتنه‌ها بود!) برادرِ شهید حمید که خودشم تو «بدر» رفت پیشِ داداشش.
4) این دو تا که اورکتِ آمریکائی تنشونه و کلاهِ بوقی رو سرِشون! اولی از راست، شهید «مهدی علیمردانه» دومی هم شهید «مجید رحیمیان»
5) پنجمین نفر هم(البته ششمین نفر!) شهید «حسین شاطری»ست همون که عکسِ امام رو سینه‌شه و با دست اشاره کرده به سید تقی. بچه‌ها یادتون باشه از حسینِ شاطری تو خطِّ شلمچه براتون بگم که چطور مقابلِ پاتکِ عراقی‌ها ایستاد و چطور به شهادت رسید.
... حواسمون نیست این اولِ سالی زدیم تو خطِّ رفقای شهیدمون ... شما حلال بفرمائید!
رَّبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّی مِن لَّدُنکَ سُلْطَانًا نَّصِیرًا – اسرا / 80 ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بهترین بچه‌های ما «عملیاتی‌های جبهه» بودند.
بچه‌هائی که اهل عمل بودند.
(تا آنجا که یادمه) ایستاده از راست : 1) -آن که در حالِ رفتن است- علی خانی 2) محمدرضا گرگانی 3) ...خوشاب 4) ... 5) -آن که دست به کمر ایستاده- مرحوم حجت قلیان 6) ... 7) هادی کلاته ملائی 8) ... 9) ... 10) ... 11) شهید سید جواد صداقت 12) ... 13) ... 14) ...
نشسته از راست: 1) شهید حسن قهابی 2) -پیرهن مشکی- محمدرضا عامریان 3) مجتبی ولی زاده 4) شیخ غلام قندهاری 5) دایی رضا بسطامی 6) شهید محمد جعفری 7) ... 8) -گوشه‌ی تصویر- حمید (رضا) حسینی
نشسته ردیف جلو: 1) -آن که چفیه مشکی دارد- شهید سید تقی حسینی 2) شهید حسین رنجبر
