دقایقی در زندگی هست که دلت برای کسی آنقدر تنگ می‌شود که می‌خواهی او را از رؤیاهایت بیرون بکشی و در دنیای واقعی بغلش کنی![1]
لبخندِ رضایتِ شهید «سعید قزوینی» از همرهی و بودنِ در معیتِ «هادی
یونسیان».
«هادی» حالا اباالشهیدِ «قُتِلَ مَظلوماً» فی المناست. «ابا مجید» که محبوبِ
شهدا و بچه‌های رزمنده‌ی دورانِ «جهاد» است. آجَرَکَ الله یا ابا
المجید!
[1] گابریل گارسیا مارکز
نثارِ ارواح مطهرِ شهدای کربلا صلواتی مرحمت بفرمائید.
یا زهرا- یا زهرا- یا زهرا
امشب، شبِ «جنابِ حر» هست / تذکر و تأملی که «امشب» در آستانه‌ی درگاهِ امیر«حر بن یزیدِ ریاحی»ست، تذکرِ «حقیقت جوئی» و بازگشتِ از خطاست.
«گر بر سرِ نفسِ خود امیری مردی ...»
یاد «دائی رضا» بخیر که در جمعِ بچه‌های جنگ، نعره می‌کشید:
تا بر سر کِبر و کینه هستی، پستی / تا پیرو
نفس و بت پرستی، مستی
از فکرِ جهان و قید اندیشه‌ی او / چون شیشه‌ی آرزو شکستی، رستی
اینها را بچه‌ها یادگاری تو دفترچه‌هاشون می‌نوشتند.
دیشب گفتیم که برای مردمِ کوفه، «حسین» مهم بود! حسینی بودند و می‌خواستند حسینی
بشن .......اما حسینی نموندند! چون پایداری و مداومتشون لنگید و زمین خوردند.
ـــــــــــــــــ
بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین
اون جوابی که می‌خواستم از این «فضای مجازی» در این سایت بگیرم را نگرفتم!
دغدغه‌هائی که دارم با این فضا و در این محیط بر طرف نمی‌شود!
باید کارِ دیگر و بهتری انجام داد!
قرآن کریم جا به جا توصیه به «أحسن» فرموده است؛ آن «أحسنُ عملا» را در این فضا پیدا نکردم!
ــــــــــــــــــــــــــــ
و اما در جوابِ عزیزانی که نظراتشان را به صورتِ خصوصی درج فرموده بودند؛ (نظیرِ نظرِ ذیل):
"سلام آقای
راوی
تو این روزها و توی این حوادث اخیر خیلی جای پست گذاشتن‌هاتون خالیه.
منتظر تحلیل‌هاتون هستیم. عجیبه که آدمی مثل شما تو این اوضاع سکوت کنه. حتما
سرتون شلوغه. خدا بهتون
سلامتی بده. متشکرم"
لطفاً در «همین سایت» به پُست‌های زیر مراجعه فرمائید:
(الف) آآآخ!!
(ب) مربوط به قطعنامه: (برای
این روزهای تلخ!)
(ج) با من بیا تا خط اولِ
«یَمنی‌ها»
(د) اخبار!
(ه) دشمن، گرای استراتژیِ نبرد ما را گرفته
(و) درسی از کلام آوینی
و پست‌های دیگری که در همین راستاست؛ در ضمن توفیقِ حضور در یادواره‌ها و مجالسِ شهدا شاملِ حالِ این کمترین بوده است. جای شهدا خالی! ...................... و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الاطهار
مجید جان! همین‌جا که نشسته‌ای بمان؛ در کنارِ عمو مجید، گویا بهترین جایگاه است برای ماندنت ...
و چه رسالتی خواهد داشت «شهاب الدین» آن پسرکِ نازِ چهار ماهه‌ات، در ماندنِ بینِ بابا و عمو ...
عمو عباس! بی تو بابا تنها می‌میره!
عمو عباس! بی تو قلبِ حرم می‌گیره
عمو عباس! عَلَمت کو عموی خوبم؟
عمو عباس! تو نرو تا که پا نکوبم!
عمو عباس ...
عاقبت بخیری و نیفتادن در دام حب فرزندان بزرگترین آرزوی مردی که انقلابی بود و انقلابی ماند. [لینک به صفحه‌ی مربوطه]
روی دیوار، از قولِ «حضرتِ امام» و به خطِ خوش، یادگاری نوشته شده بود
که مربوط به دورانِ آزادیِ خرمشهر بود؛
و خیلی به دل می‌نشست:
"همه‌ی ابر قدرت‌ها از
قدرتِ شما رزمندگان اسلام لرزیده‌اند"
بسم الله الرحمن الرحیم
روایت در دوره‌ی راویانِ استانِ سمنان / نیمه‌ی شهریور
94
موضوع: «ما و امام و تفکر بسیجی»
توضیح: تحلیلِ
خواسته‌ها و آرمان‌های حضرتِ امام
با محوریتِ قطعنامه‌‌ی(مانیفستِ) تشکیلِ بسیجِ
جهانیِ سربازانِ اسلام
[ الا] وَ لَا یَحْمِلُ هَذَا الْعَلَمَ إِلَّا أَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ ... و این پرچم را به دوش نمی‌کشد مگر آن کسی که اهل بصیرت و استقامت و داناى به مواردِ حق باشد.
راه امام را گم کنیم یا کنار بگذاریم سیلی خواهیم خورد. «رهبرِ معظمِ انقلاب»
من می‌خوام از «مهماتِ
جبهه‌ی امامِ امت» بگم؛ (از مهماتِ جبهه‌ی اسلامِ ناب) که نیروهای اطلاعات-شناسائیِ اسلامِ آمریکائی به زاغه‌ها و بونکِرهای آن دست
پیدا کرده‌اند؛ نیروهای طرح و نقشه‌ی «شیطانِ بزرگ» که بخاطرِ غفلتِ مدافعان و
پاسدارانِ تنگه‌‌ی دیگری از احد، به جبهه‌ی ما نفوذ کرده و به انبار و زاغه‌های
این مهمات، به مانیفستِ حضرتِ امام که مرامنامه و سندِ جبهه‌ی اسلامِ ناب است،
نفوذ کرده‌اند!
ما یه جائی خواب بودیم که اونها وارد شدند!
ما یه جائی اسیرِ جمع‌آوریِ غنائمِ جبهه شدیم که حرفِ پیامبر بر زمین ماند و تنگه،
بی مدافع رها شد!
ما یه جائی در دلِ معرکه‌ی صفین، «اشعث بن قیس» داشتیم و عمرو عاصْ نامی در بی بصیرتیِ او طمع کرد و کمرِ جبهه‌ی حق و حقیقت را شکست! «عمرو بن حریث» (خبیثِ سرسپرده‌ی حکومتِ جور
و فتنه) و «یزید بن حارث» داشتیم! (که جاسوسِ بنی امیه بود –یکی یکی مصادیقِ اینها رو از من بخواهید تا در همین انقلابِ امام و
دفاعِ مقدس نشانتان بدم!- ) «عمرو بن حجاج زبیدیِ ملعون» که از جمله کسانی بودند که به امام حسین علیهالسلام نامه
نوشتند و آقا را به عراق دعوت کردند؛ همین عمروِ نامردِ بی‌دین، در قضیه‌ی کربلا
فرمانده‌ی میمنه‌ی سپاهِ عمر سعد شد.
